Je li arhitekturi zaista imanentno da se svojom apstraktnom formom izdvaja iz prirodnog konteksta? Promotrimo li dva primjera, grčki hram u Segesti na Siciliji ili Le Corbusierovu modernističku vilu, čini se da se prirodni kontekst i arhitektura ne nalaze u neposrednom formalnom dijalogu, nego s prirodom komuniciraju na apstraktan način – svojom promišljenom pozicijom, prostornom integracijom i odnosima.

Tek preispitivanjem biti moderne počinje se pojavljivati arhitektura koja na drugačiji način uspostavlja odnose s prirodnim kontekstom. Arhitektura Alvara Aalta otvara nam nove horizonte na kojima arhitektura i priroda međusobno više nisu tako udaljene. Svojim arhitektonskim strukturama Aalto se izvanredno suptilno približava prirodnim strukturama. To obrazlaže i u svojim tekstovima u kojima govori o logici stanične organizacije prirode i njenoj povezanosti s arhitekturom. Priroda strukturalizma krije se u sposobnosti beskonačnog širenja i rasta; oblik je rasterećen, omogućava fleksibilnost, isprepletanje uporabe i participaciju korisnika. Mreža postaje organizacijskim principom.